I

Nobody likes to lose their inner voice

 Przemierzając spokojnie ulice Londynu nie wiedziałem jaki jest tego cel. Dokąd zmierzam. Powietrze pachniało deszczem. Oczyszczająco. Wciągnąłem odrobinę do swych płuc by po chwili dać mu się uwolnić. Lekki wiosenny wiat rozwiewał moje czarne włosy tworząc z nich jeszcze większy, artystyczny nieład. Wymarzony dzień na spacer dla  Brytyjczyka. Pod moją pachą trzymałem notes, który był dla mnie wszystkim. Trzymałem tam najróżniejsze, najważniejsze wspomnienia, swoje zapiski i rysunki. Było w nim wszystko. Czarna skórzana okładka nadawała mu tajemniczości, a wszystkiego pilnował w tym samym kolorze sznurek.  Jednak w mojej głowie nadal kłębiły się pytania o cel mojej egzystencji. Tak naprawdę żyłem z dnia na dzień. Jutro dla mnie nie istniało. Liczyła się dobra zabawa, alkohol, dziś...
Zatłoczone ulice Londynu. Brzmi okropnie, ale w praktyce nie jest tak straszne. Idzie się przyzwyczaić, a mieszkając tu od urodzenia są czymś normalnym. Cóż podążając jedną z nich zatopiłem się w myślach. Upadłem. Jakieś inne ciało z większą siłą dotknęło mojego i upadłem na twarde płytki chodnika. Zupełnie nie wiedziałem co się stało. Czym było to „coś” co mnie uderzyło. Potrząsnąłem grzywką która opadła mi na czoło i znów zajęła swoje przednie miejsce dopiero wtedy skierowałem zielone tęczówki ku górze i ujrzałem coś niebywale pięknego. Brązowa grzywka idealnie pokrywała część czoła, a reszta włosów była idealnie ułożona w dość niedbały chaos. Rząd białych zębów, a kąciki ust wykrzywione w coś na wzór wyrazu zmartwienia. Na koniec lazurowe tęczówki wpijające się w moje. Coś niebywałego. Oczy które były dla mnie otwartą księgą. Mieszał się w nich smutek, żal, utrapienie, ale znajdowała się domieszka rozbawienia. Wywołana zapewne moim chwilowym wyglądem i zakłopotaniem, jak również zaistniałą sytuacja. 
- Wszystko okej? – słodki, szorstki a za razem delikatny głos. Mówił do mnie. 
- yyy… Jasne – starałem się ukryć moje zafascynowanie Jego osobą  - Nic mi nie jest – dodałem otrzepując swój tyłek i plecy z odrobiny piasku. 
- Przepraszam że na Ciebie wpadłem – szepnął. Zakłopotanie miał wymalowane na twarzy.
- To moja wina. Zamyśliłem się – wziąłem jej cześć na siebie. Uśmiechnął się – jestem Harry – podałem mu dłoń.
- Louis – odwzajemnił gest. Jego dłoń była tak przyjemna w dotyku. Delikatna. Subtelna – przepraszam Cię Harry, ale się spieszę – Moje imię wypowiadanie przez niego stawało się wyjątkowe. Tak milo się jej słyszało. Balsam dla mych uszu. Nim zdążyłem oprzytomnieć on już się oddalał. 
- Żegnaj Loui, mam nadzieję że jeszcze kiedyś się spotkamy – szepnąłem za nim, ale te słowa były bardziej wypowiedziane dla mnie niż dla niego. Wypowiedzenie jego imienia sprawiło mi radość. Włożyłem ręce w kieszenie szarych obcisłych spodni i ruszyłem przed siebie z jego twarzą przed oczami. Czy to możliwe że przypadkowo spotkana osoba może tak zaprzątnąć nasze myśli.Jedno spojrzenie, przypadkowe spotkanie może przyprawić o takie uczucia jaki teraz we mnie buzują? 
- Oj tak Harry, może – westchnąłem sam do siebie i zatopiłem się w tłum przechodniów z nadzieją że jeszcze kiedyś się spotkamy. 

___________________________
Jest rozdział pierwszy, mam nadzieję że nie zawiodłam. Jest krótki bo nie chciałam więcej tutaj pisać niż ich pierwsze spotkanie.  
następny w weekend. 
Dodałam bohaterów. 

Debby  ; **

Wyłączyłam weryfikację obrazkową i dodałam możliwość komentowania przez Anonimków. + zostawiajcie swoje Tt czy GG w zakładce informowani jeśli mam was informować ; )